Choroba de Quervaine'a

Choroba występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Często dotyka osoby z defektem immunologicznym. Największa zachorowalność przypada na wiek pomiędzy 30, a 40 rokiem życia. Wyjątkowo rzadko występuje u małych dzieci i osób w podeszłym wieku.

Podstawowym czynnikiem powodującym chorobę jest zakażenie wirusowe. Najczęściej jest to wirus świnki, odry, adenowirusy, wirusy grypy oraz wirusy ECHO. Ważny jest także czynnik autoimmunologiczny, u 10 - 20% chorych stwierdza się przejściowe występowanie przeciwciał przeciwtarczycowych. Czynnik ten nie odgrywa kluczowej roli w przebiegu choroby, ale ma charakter wtórny i przemijający.

Typowy obraz kliniczny obejmuje bóle szyi w okolicy tarczycy niekiedy promieniujące do żuchwy, uszu, potylicy, klatki piersiowej, które nasilają się przy ruchach szyi. O zapaleniu podostrym należy myśleć zawsze, gdy nadczynności tarczycy towarzyszą bóle w okolicy szyi, a w badaniach laboratoryjnych stwierdza się znacznie przyspieszony OB.

W celu zdiagnozowania choroby wykonuje się biopsję aspiracyjną z badaniem histopatologicznym. W badaniach obrazowych stwierdza się powiększenie gruczołu tarczowego ze zmniejszoną echogenicznością w miejscu zapalenia. Wykonuje się również badanie hormonalne.

Leczenie choroby zależy głównie od nasilenia dolegliwości. Jeśli ma ciężki przebieg stosuje się steroidy, działają prawie natychmiastowo, gdyż dolegliwości ustępują po 3 dniach. Zalecane jest jednak stosowanie leczenia steroidami przez około 4 tygodnie, aby uniknąć nawrotu choroby.

Osoby z lekkim przebiegiem choroby wymagają stosowania paracetamolu lub innych leków niesteroidowych przeciwzapalnych w celu zwalczania gorączki i bólu. Zalecane jest także wykonywanie okładów na szyję z 2-procentowego spirytusu salicylowego. U chorych na niedoczynność tarczycy lekiem z wyboru jest tyroksyna.

Możliwe powikłania:

• Ucisk powiększonej zapalnie tarczycy na sąsiednie narządy: tchawicę, naczynia krwionośne
• Niedoczynność tarczycy
• Ropień tarczycy

Choroba de Quervaine'a zazwyczaj ustępuje samoistnie, rokowanie jest przeważnie dobre. Wymaga jednak leczenia, które trwa w zależności od objawów od 6 tygodni do nawet pół roku. Większość chorych zostaje całkowicie wyleczonych, nawroty choroby występują rzadko.

W niektórych przypadkach rozwija się wtórna niedoczynność tarczycy, jednak u większości chorych następuje całkowite wyleczenie.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy choroby de Quervaine'a