Nadczynność tarczycy

Rzadziej nadczynność tarczycy bywa skutkiem przedawkowania hormonów tarczycy przez lekarza w leczeniu wola prostego lub miąższowego. Nadczynność występuje również we wstępnej fazie zapaleń tarczycy: wirusowego lub autoimmunologicznego. W zależności od tego, czy nad­czynność rozwija się bez wcześniejszych zmian w gru­czole tarczowym, czy też na podłożu wola prostego, mówimy o nadczynności pierwotnej lub wtórnej.

Choroby gruczołu tarczowego są najczęściej spotykanymi chorobami układu wydzielania wewnętrznego. Znacznie (czyli ok. 7 - 10 razy) częściej występują u kobiet niż u mężczyzn. Choroby tarczycy mogą polegać na zmianach w budowie narządu lub zaburzeniu jej funkcjonowania. Zmiany budowy gruczołu takie jak guzki tarczycy lub ogólne powiększenie zwane potocznie wolem, jeśli nie są zmianami nowotworowymi, mają niezbyt groźne następstwa. Natomiast zaburzenia czynności narządu powodują zwykle poważne upośledzenie ogólnego stanu zdrowia.


Objawy

• spadek masy ciała,
• podwyższone,
• nieregularne tętno,
• kołatanie serca, poty,
• biegunki,
• wytrzeszcz oczu.

Leczenie

Leczenie polega na przywróceniu prawidłowej czynności hormonalnej, zmniejszeniu produkcji hormonów. Produkcja hormonów może być zmniejszona lub całkowicie zablokowana leczeniem jodem radioaktywnym, lekami przeciwtarczycowymi (metyltiouracyl, metizol) lub jeśli nadczynność wywołuje guzek nie reagujący na leczenie jodem (gruczolak toksyczny) wykonywana jest operacja tarczycy - tyroidektomia.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy nadczynności tarczycy