Choroba Hashimoto

Choroba ta jest najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy. Występuje ona u około 2% populacji. Kobiety chorują 5 razy częściej. Najczęściej rozpoznaje się ją w 20 - 50 roku życia. W krajach rozwiniętych od ponad 50 lat częstość zachorowań na chorobę Hashimoto stale wzrasta. Niektórzy naukowcy twierdzą, że wzrost ten może mieć związek ze zwiększeniem zawartości jodu w naszej diecie.

Do występowania choroby Hashimoto predysponują czynniki genetyczne i środowiskowe. O wpływie czynników genetycznych świadczy rodzinne występowanie przeciwciał przeciwtarczycowych. Czynniki środowiskowe to głównie infekcje wirusowe, niektóre leki (np. sole litu) i nadmierna podaż jodu.

Przyczyny powstawania choroby nie są do końca znane. Pojawiają się opinie, że tak jak w przypadku innych chorób z autoagresji, czynnikiem wyzwalającym może być osłabienie odporności na skutek przewlekłego stresu, problemów psychicznych, przemęczenia lub infekcji.

Często występuje u kobiet wkrótce po porodzie. Wtedy czasem samoistnie przechodzi w stan utajenia, by wcześniej czy później znowu się odezwać.

Klasyczny obraz choroby przedstawił w 1912 roku Hakuru Hashimoto. Początek choroby jest zwykle trudny do zdiagnozowania. Rozpoznanie ustalane jest zwykle w zaawansowanej postaci choroby, gdy dochodzi już do niedoczynności tarczycy. W badaniu palpacyjnym można stwierdzić równomierne powiększenie gruczołu. Jest on niebolesny i ma twardą lub gumową konsystencję i guzowatą powierzchnię.

Poza klasyczną odmianą choroby Hashimoto wyróżnia się jej odmiany:

• poporodowe zapalenie tarczycy
• bezobjawowe zapalenia tarczycy
• zanikowe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy
• ogniskowe limfocytarne zapalenie tarczycy.

Występowanie choroby Hashimoto jest związane z innymi chorobami autoimmunologicznymi:

• układowym toczniem rumieniowatym,
• reumatoidalnym zapaleniem stawów
• niedokrwistością złośliwą
• cukrzycą

Do rozpoznania choroby Hashimoto konieczne jest wykonanie paru badań. Zaczyna je oznaczenie poziomu TSH (hormonu przysadki mózgowej sterującego wydzielaniem hormonów tarczycy). Jeśli jest podwyższony świadczy o niedoczynności tarczycy, w związku z czym konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.

Pomocne jest badanie USG, które wykazuje niejednorodny miąższ. Wykonuje się również badanie cytologiczne, które wykazuje nacieki z limfocytów i plazmocytów, grudki chłonne z ośrodkami rozmnażania.

Choroba Hashimoto wymaga leczenia objawowego tylko w przypadku utajonej lub jawnej niedoczynności tarczycy lub wola. Leczenie polega na podawaniu tyroksyny, tabletkę podaje się rano co najmniej pół godziny przed jedzeniem.

Z powodu niedoczynności tarczycy chory najczęściej wymaga monitorowania przez endokrynologa do końca życia.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy choroby Hashimoto