Choroba Cushinga

Charakterystyczny obraz kliniczny pacjenta zależy od nadmiernego stężenia kortyzolu we krwi wydzielanego w następstwie nadczynności kory nadnerczy.

Objawy:

• otyłość,
• okrągła, zaczerwieniona twarz,
• wybitne odtłuszczenie karku i tułowia,
• opóźnione wzrastanie (niskorosłość),
• nadciśnienie oraz często objawy maskulinizacji takie jak: nadmierne owłosienie twarzy i tułowia, niski głos.
• ponadto opóźniony jest rozwój płciowy,
• zwiększa się podatność na zakażenia,
• występują bóle głowy,
• osłabienie napięcia mięśniowego,
• trądzik i rozstępy na skórze.

Zespół Cushinga jest wynikiem przewlekłego, podwyższonego poziomu glikokortykosteroidów w organizmie i najczęściej ma podłoże jatrogenne.

Wiele z objawów sugerujących Zespół Cushinga może być także następstwem zespołu metabolicznego związanego z otyłością. Podobieństwo objawów Z.Cushinga i zespołu metabolicznego wiąże się ze znacznymi trudnościami w diagnostyce klinicznej i laboratoryjnej. Ze względu na to, że rozpoznanie Z. Cushinga niesie ze sobą możliwość leczenia operacyjnego i usunięcie pierwotnej przyczyny stwierdzanych objawów, bardzo ważne jest prawidłowe rozpoznanie różnicowe pomiędzy nim i rzekomym Z. Cushinga, będącym następstwem otyłości.

Ryzyko zachorowania:

Nadczynność kory nadnerczy wskutek nadprodukcji ACTH występuje u 0,1 promila dorosłej populacji (1:10 000). Najczęstszą przyczyną jest jednak uboczne działanie długotrwałego leczenia sterydami
Rozpoznanie. Ustala się na podstawie izotopowych badań scyntygraficznych, komputerowych, a także ultrasonograficznych.

Leczenie:

Polega na zniszczeniu operacyjnym gruczolaka promieniami jonizującymi albo laserem.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy choroby Cushinga